Η μουσική του Έριχ Ζαν κεντρώνεται γύρω από το θέμα του χαμένου παρελθόντος. Από την πρώτη κιόλας σελίδα υπογραμμίζεται η αδυναμία να εντοπιστεί γεωγραφικά το παρελθόν με άλλον τρόπο εκτός από την ανάμνηση: «Εξέτασα με τη μεγαλύτερη προσοχή σχεδιαγράμματα της πόλης, δεν μπόρεσα όμως ποτέ να ξαναβρώ την οδό Οζέιγ». Η ίδια η ιστορία δεν δίνει απάντηση: `Οι έρευνές μου δεν περιορίστηκαν μόνο στα σύγχρονα σχεδιαγράμματα, γιατί ξέρω ότι τα ονόματα αλλάζουν. Αντίθετα, μελέτησα περισσότερο από επισταμένως κάθε παλιά μαρτυρία για την πόλη. . . ». Έτσι, ο αναγνώστης προειδοποιείται: τίποτα δε θα συμβεί στο παρόν, ο αφηγητής θα πρέπει να διηγηθεί στο παρελθόν, θα πρέπει επίσης να διηγηθεί το παρελθόν, να θυμηθεί το χαμένο χρόνο για να ξαναγεννηθεί.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]