. . . Τίποτε από ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας δεν παύει να υπάρχει. Όποια μορφή κι αν παίρνει. Του νερού, του πάγου ή του υδρατμού. Σταυρώνεται, ανασταίνεται ή λευτερώνεται. Εκείνο το παιδί που υπήρξαμε κάποτε, καραδοκεί μέσα μας κι ο γέρος σοφός που θα υπάρξουμε, σκάει μυτίτσα από τα γεννοφάσκια μας. Μικρές ιστορίες που δένουν το παρελθόν με το μέλλον έχοντας ρίζες στο θεϊκό παρόν, αλληγορικά, ποιητικά κείμενα που αποκαλύπτουν με ρεαλισμό κι επίγνωση το μυστικό και το άδηλο. Για τούτο το λόγο, λοιπόν, ακριβώς «Η μέρα που πέρασε δεν έπαψε να υπάρχει . . .» πάντοτε θα υπάρχει. Και ευτυχώς.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]