Τι έγινε σ` αυτά τα τέσσερα χρόνια και περάσαμε από την ευφορία του 2004 στην κατάθλιψη του 2008; Δεν χρειάζεται, νομίζω, να απαριθμήσω την αλυσίδα των σκανδάλων που δημιούργησαν κάτι σαν μιθριδατισμό, ένα είδος ανοσίας απέναντι στο δηλητήριο το οποίο, πέρα από μερικούς σπασμούς δημοσιότητας, αφομοιώνεται μια χαρά από τον οργανισμό μας. Όμως το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό.
Χρειάζεται να θυμηθούμε πως το καλοκαίρι του 2007 κάηκε ένα μεγάλο μέρος της Πελοποννήσου και της Εύβοιας και πως υπήρχαν βράδια που ο χάρτης των ειδήσεων ήταν γεμάτος πυρκαγιές απ` τον βορρά ως τον νότο. Χρειάζεται επίσης να θυμηθούμε πως έναν μήνα μετά την καταστροφή, στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, το άνθος της δημοκρατίας μας, οι υποψήφιοι κυβερνώντες δεν είχαν τίποτε να πουν για τις φλόγες που κατασπάραξαν το σώμα της χώρας σε ένα εκλογικό κοινό το οποίο δεν κούνησε ούτε το δαχτυλάκι του για να τους αναγκάσει να μιλήσουν.
Χρειάζεται επίσης να θυμηθούμε πως στις ημέρες του Δεκεμβρίου η λεηλατημένη Αθήνα ήταν μια έρημη πόλη όπου κυκλοφορούσαν η ανασφάλεια και ο φόβος.
Όντως, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες η Ελλάδα άλλαξε σελίδα. Μόνο που η αφήγηση η οποία άρχισε να εκτυλίσσεται από εκεί και πέρα δεν ήταν αυτή που μας είχε υποσχεθεί η υπεραισιοδοξία των καλοθελητών της συνείδησής μας.
Και η μελαγχολία της Δευτέρας το πρωί που ακολούθησε το Σαββατοκύριακο εκείνο του 2004, μοιάζει τώρα πια να κρατάει ολόκληρη εβδομάδα.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
