Τα τρία από τα τέσσερα διηγήματα του βιβλίου, τοποθετούνται στους τελευταίους αιώνες του Βυζαντίου όταν ο πλούτος και η δόξα του προκαλούσαν δέος σε ολόκληρη την τότε οικουμένη, αλλά η πολιτική ανεπάρκεια και η διαφθορά είχαν ήδη οδηγήσει στην απώλεια ευρύτατων περιοχών. Τίποτα όμως δεν ήταν οριστικό, αφού τα Τουρκομογγολικά φύλα πρόβαλλαν ως επικρατέστερα· οι Ρωμιοί πιθανόν μπορούσαν να συνεχίσουν τον ιστορικό ρόλο τους, και το ρίζωμα των Λατίνων στην Ανατολή δεν ήταν απίθανο. Στο τέταρτο διήγημα η Οθωμανική Αυτοκρατορία έχει πια εδραιωθεί, αλλά ο λυσσαλέος αγώνας με τους Βενετούς και τους Γενουάτες συνεχίζεται αμφίρροπος. Συγχρόνως, στην Οθωμανική Επικράτεια αναδύεται ο τεχνολογικός και πνευματικός συντηρητισμός που τελικά την οδήγησε στο διαμελισμό. Γεωγραφικά τα διηγήματα διαδραματίζονται στον ευρύτερο ελληνικό χώρο της Μικρασίας και Κάτω Ιταλίας - Σικελίας, ενώ, επίτηδες, αποφεύγεται η περιοχή της σημερινής Ελλάδας, επειδή ελλοχεύει ο κίνδυνος «ελλαδισμού» και απώλειας της οικουμενικής διάστασης του Ορθόδοξου Χριστιανικού Βασιλείου των Ρωμαίων (όρος που συγχέεται εσκεμμένα με τον σύγχρονο Ρωμιός). Στις ιστορίες αυτές (παραμύθια για ενήλικες θα προτιμούσα να τις ονομάσω) στον φόντο της ιστορικής πραγματικότητας, εμπλέκονται φανταστικές φυσιογνωμίες και απίθανα περιστατικά, καταβάλλεται όμως προσπάθεια να μην χαθεί η ατμόσφαιρα της εποχής.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]