«Ένας πολύ νεαρός συγγραφέας κάθεται σε ένα παγκάκι με το κορίτσι του. Τη φιλά. Είναι δεκαεφτά ετών. Ποτέ άλλοτε δεν αντάλλαξε τέτοιο φιλί. Αργότερα την ίδια νύχτα, προσπαθεί να συλλάβει το συμβάν. Γράφει: ``Σ` αγαπώ``, είπε εκείνος. ``Σ` αγαπώ``, είπε εκείνη. Σταματά, αφήνει κάτω το στιλό του και λέει: ``Είμαι μεγάλος συγγραφέας!`` Ορισμένες φορές πρέπει να περιμένεις». Στη `Μάγισσα τέχνη`, ο Νόρμαν Μέιλερ μιλά, με τη χαρακτηριστική του ευθύτητα, για τις ανταμοιβές και τις δοκιμασίες της ζωής των συγγραφέων και συστήνει εργαλεία πλοήγησής της. Απευθυνόμενος με ύφος συνομιλητικό στον αναγνώστη, συλλογίζεται το έργο των συναδέλφων του, ζώντων και μη - Τουέιν, Μέλβιλ, Φώκνερ, Χέμινγουεϊ, Άπνταϊκ, Ντιντιόν, Μπέλοου, Στάιρον, Μπέκετ και πληθώρα άλλων. Στη `Μάγισσα τέχνη`, ο Μέιλερ αιχμαλωτίζει την ανείπωτη οδύνη και την ευδαιμονία της καθημερινότητας του συγγραφέα, ενώ χαράζει ένα καθαρό μονοπάτι για να ακολουθήσουν άλλοι συγγραφείς, διατηρώντας το σεβασμό του για το θεμελιώδες μυστήριο και τη δύναμη της συγγραφικής τέχνης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]