Η καρδιά του μοχθηρού άρχοντα πλημμύριζε από οργή για την όμορφη Γιαννιώτισσα. Πώς μπορούσε να βρεθεί γυναίκα που να μη θέλει τα χάδια του; Πώς μπορούσε να βρεθεί ανθρώπινη ψυχή που να εναντιωθεί στη θέλησή του; Η Φροσύνη είχε υψώσει το ανάστημά της μπροστά του αρκετές φορές ως τώρα, κι ας ήξερε ότι ένα νεύμα, μια προσταγή του αδίστακτου Βεζίρη ήταν αρκετή για να την καταδικάσει σε θάνατο. Ατρόμητη, αγέρωχη, είχε παραδεχτεί τον παράνομο έρωτα που την έδενε με το γιο του, τον Μουχτάρ. Είχε περιφρονήσει τις γενναιόδωρες προτάσεις του, χωρίς ίχνος φόβου, όπως θα ταίριαζε σε μια σκλάβα. Αυτή ήταν μια ταπείνωση που δεν μπορούσε να την ανεχτεί η ψυχή του Αλή. Έτσι, πήρε την απόφασή του. Η κυρα-Φροσύνη θα πλήρωνε την προσβολή με την ίδια της τη ζωή. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]