Οι παραδοσιακοί μηχανισμοί εκπροσώπησης (πολιτικές ψήφοι, συνδικαλιστική δυνατότητα, μαζικές συγκεντρώσεις) δεν επαρκούν για να βγάλουν από τη σιωπή τις κυριαρχούμενες κοινωνικές ομάδες. Οι μη προνομιούχες κοινωνικές ομάδες, που έχουν απορριφθεί από τις τοπικές κοινότητες, που έχουν λησμονηθεί και έχουν περιφρονηθεί, οφείλουν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, να καταστούν δρώντα πρόσωπα της αλλαγής και να αποτελέσουν μέρος της διαδικασίας απελευθέρωσής τους, ενώ είναι απαραίτητο να μελετηθούν οι συνθήκες που μπορούν να συμβάλλουν στη δημιουργία ενός συλλογικού δρώντος προσώπου με επιρροή. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]