O 6ος αιώνας π.Χ. υπήρξε ίσως πιο γόνιμος σε τεχνικές εφευρέσεις και σε καλλιτεχνική δημιουργία και από τον αιώνα του Περικλή. Οι Έλληνες για να κυβερνούν τους ανθρώπους διαμορφώνουν τους νόμους της δημοκρατίας και για να κυριαρχήσουν στους αριθμούς και τα σχήματα επεξεργάζονται τους νόμους των μαθηματικών. Ο Ελληνισμός γνωρίζει τότε την πιο μεγάλη του εξάπλωση· από την Κριμαία ως τη Λιβύη, και από την Κύπρο ως το Γιβραλτάρ. Έλληνες έμποροι και τεχνίτες, γεωργοί και ναυτικοί, διαμορφώνουν λιμάνια, αποξηραίνουν έλη, αξιοποιούν απέραντες εκτάσεις, εδάφη που τα υπερασπίζονται με όπλα. Ερχόμενοι σε επικοινωνία με λαούς, τους οποίους οι ίδιοι ονομάζουν βαρβάρους, τους επηρεάζουν πολιτιστικά και επηρεάζονται από αυτούς. Ο Έλληνας Οδυσσέας «πολλών ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω». Οι Έλληνες άποικοι δοκιμάζουν άγνωστες τροφές, πλάθουν ένα πνεύμα κράμα στοχασμού και τόλμης, επινοούν νέες τέχνες, εφευρίσκουν νέες τεχνικές, και αυτοκαθορίζονται σε σχέση με τον κόσμο και τους θεούς. Εκείνη την εποχή κυριαρχεί το όνομα ενός αποίκου της Μεγάλης Ελλάδας, του Πυθαγόρα, πατέρα των θετικών επιστημών και ιδρυτή μιας θρησκείας που θα εμπνεύσει στο εξής τους πιο τολμηρούς στοχαστές της Αρχαιότητας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]