Η σύγχρονη Ινδία παρουσιάζει μια πολυπλοκότητα που, κατά πάσα πιθανότητα, είναι μοναδική στην Ιστορία. Ζει δηλαδή στον XX αιώνα σύμφωνα με τις παραδόσεις πολλών χιλιετηρίδων. Στήριξε την ισορροπία της και τη συνοχή της πάνω σε μια παραδειγματική αλληλουχία. Η διαιώνιση των θεσμών, η υπερβολική βραδύτητα των μετασχηματισμών υποχρέωσαν τη συγγραφέα αυτής της καθημερινής ζωής να διαλέξει μια περίοδο μιας χιλιετηρίδας περίπου.
Το τμήμα αυτό των εννέα αιώνων αφορά τη στιγμή που η Ινδία γνώρισε δυο φορές στο έδαφός της την πολιτική της ενοποίηση: στο θρησκευτικό επίπεδο βραχμανισμός και βουδδισμός ανθίζουν κι οι δυο εκείνη την εποχή. Στον καλλιτεχνικό χώρο, είναι η πιο δραστήρια εποχή, η εποχή κατά την οποία ιδρύθηκαν οι πιο ωραίοι ναοί και μοναστήρια, όπου αναπτύχθηκαν οι διάφορες σχολές και ρυθμοί.
Καθώς αφηγείται αυτή την ιστορία η Ζανίν Ωμπουαγιέ ζωντανεύει όλο το παρελθόν της Ινδίας με την πολυπλοκότητά της και τη φινέτσα της· στην ιδιωτική ζωή, τοποθετημένη επάλληλα μέσα στο λιγότερο ή περισσότερο αλύγιστο πλαίσιο των ινδικών φυλών, δεσπόζουν αναρίθμητες ιεροτελεστίες: οικογενειακά γεγονότα, η γαμήλια τελετή, επικήδειες ιεροτελεστίες, πνευματική αποθέωση, που προορίζονται για όσους τελειώνουν την ύπαρξή τους σ` ένα ερημητήριο.
Ο αναγνώστης θα μπορέσει να αντλήσει από αυτή την Καθημερινή Ζωή, όλα τα απαραίτητα στοιχεία για μια «προσέγγιση της Ινδίας», του ραφινάτου πολιτισμού της και της υψηλής πνευματικότητάς της.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
