Πρωτότυπο από κάθε άποψη το έργο του Φέλιξ ντε Αθούα «Η ιστορία ενός ηλιθίου (ή το περιεχόμενο της ευτυχίας)» όχι μόνο από την άποψη της τεχνικής-αφηγηματικής δομής, αλλά κυρίως από την πλευρά της κοινωνικοηθικής πνοής. Ο συγγραφέας περιγράφει το αδιάκοπο κυνηγητό της ευτυχίας από ένα νέο άνθρωπο μέσα από διάφορα στάδια: την παιδεία, τον έρωτα, την επαγγελματική αποκατάσταση, την τέχνη, το θάνατο. (. . .) Είναι πράγματι η ευτυχία μια εξωπραγματική κατάσταση και τη νιώθει κανείς σπάνια ή είναι ανέφικτο ιδανικό;
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
