Το παρόν πόνημα είναι ένα αφιέρωμα στη ζωή και το έργο του Μεγάλου Φωτίου και ειδικότερα στις παιδαγωγικές του ιδέες. Ο συγγραφέας, για την ολοκλήρωση του έργου συμβουλεύτηκε ελληνική και ξένη βιβλιογραφία, αλλά κυρίως τα έργα του μεγάλου αυτού πατέρα της Εκκλησίας μας, ο οποίος είναι ελάχιστα γνωστός στο χριστεπώνυμο πλήρωμα, γιατί ούτε ναός στο όνομά του υπάρχει, ούτε αναφέρεται στα εορτολόγια. Ίσως από το φόβο μήπως το Οικουμενικό Πατριαρχείο παρεξηγηθεί από τον Πάπα - σε χρόνους δύσκολους - και θεωρηθεί ως υπέρμαχο του Φωτιανού σχίσματος (που δεν υπήρξε ποτέ), οι κατά καιρούς Πατριάρχες τον εξέβαλαν από τα εκκλησιαστικά κείμενα και τις ευχές, στις οποίες καθημερινά περιλαμβάνουν σειρά ολόκληρη - παλαιών και νεοφανών - αγίων. Για τον Μέγα Φώτιο αναφέρονται δύο μόνο χαρακτηρισμοί, που τον κατατάσσουν στα μεγάλα πνεύματα του Βυζαντίου, τα οποία ήταν και υπέρμαχα της ελληνικής αρχαιότητας. Ο χαρακτηρισμός «Φιλολογικός Κολόμβος», που του έδωσε ο Κρουμβάχερ και ο χαρακτηρισμός «Ανακαινιστής της κλασικής παιδείας», που του έδωσε ο Τατάκης. Η Μυριόβιβλος είναι θησαυρός αρχαιογνωσίας, το σπουδαιότερο μεσαιωνικό έργο στην Ιστορία της Λογοτεχνίας, χωρίς να υστερούν και τα υπόλοιπα έργα του. Το σύνολο σχεδόν των συγγραφών του Φωτίου καταλαμβάνουν τέσσερις ολόκληρους τόμους στην Ελληνική Πατρολογία του Migne.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]