Ο Ευριπίδης ο Αθηναίος γεννήθηκε τη μέρα της ναυμαχίας της Σαλαμίνας (15 Σεπτεμβρίου 480 π.Χ.). Είναι ο από σκηνής φιλόσοφος, γνήσιο τέκνο του περιβάλλοντος του Ίωνα φιλοσόφου Αναξαγόρα και του ηγέτη της Αθηναϊκής Δημοκρατίας Περικλή. Έγραψε 92 τραγωδίες και σώζονται μόνο 18. Η «Ιφιγένεια εν Ταύροις» διδάχτηκε ανάμεσα στα 415 - 413 π.Χ. Σε μια εποχή που οι ηθικές αξίες είχαν εντελώς εκφυλισθεί. Ο Αθηναίος άνθρωπος νιώθει εντελώς μόνος και αυτή τη μοναξιά προβάλλει ο ποιητής. Ο πελοποννησιακός πόλεμος, η απροκάλυπτη επέμβαση των Περσών στα εσωτερικά των Ελλήνων, ο χαφιεδισμός, η οχλοκρατία, η έλλειψη εμπιστοσύνης - σημεία των καιρών - υψώνουν τείχη γύρω απ` τον άνθρωπο και τον απομονώνουν συνεχώς. Η ποίηση είναι το μόνο που του απομένει. Κι οι ποιητές τραγουδούν και πεθαίνουν . . . Ο Ευριπίδης είναι ποιητής και με το έργο του προσπαθεί να εκφράσει τον πάσχοντα άνθρωπο, τον Μεγάλο Παθό. . . Στην «Ιφιγένεια εν Ταύροις», προσπαθεί να προβάλει τους καταρρακωμένους οικογενειακούς, αδελφικούς, φιλικούς και κοινωνικούς δεσμούς και θέτει επί τάπητος το πρόβλημα της ελευθερίας. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]