(. . .) Κέντρο του δράματος η ευγενική μορφή και το σκληρό τέλος του αγνού Ιππόλυτου, γύρω από τον οποίο κινείται η Φαίδρα με τον ανόσιο έρωτά της και την πλαστή αιδημοσύνη της. Ο ποιητής μέσα από τον έρωτα της βασίλισσας επιχέει ακτίνες φωτός στην αγνότητα και την αρετή του ήρωα, ιδιότητες που αναγνωρίζονται και τιμώνται μετά το τραγικό του τέλος.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]