Γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου του 1973, ημέρα Παρασκευή ήταν κι έβρεχε. Ίσως γι' αυτό πάντα αγαπούσε κι αγαπάει τη βροχή. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κόρινθο. Από παιδί της άρεσε να διαβάζει βιβλία κι όταν κάθε βράδυ ξάπλωνε για ύπνο, ανάπλαθε με το μυαλουδάκι της, τις στιγμές της ημέρας που πέρασε και τις έφερνε στα μέτρα της και στα όρια των ονείρων της. Αυτά ήταν τα πρώτα δικά της παραμύθια.

Σπούδασε στη Νομική Αθηνών, μα τα παράτησε και δεν πήρε πτυχίο. Δε της ταίριαζε αυτή η σχολή παρά μονάχα λίγα ήταν τα μαθήματα που αγάπησε εκεί. Όπως πχ η Εγκληματολογία, η Ιστορία Εξωτερικής Πολιτικής, το Συγκριτικό Δίκαιο. Προσπαθώντας να βρει δουλειά σε τράπεζα, γνώρισε τον άντρα της. Παντρευτήκανε κι έχουνε δυο παιδιά. Μια κόρη, 15 ετών, κι ένα γιο, 9 ετών και η ζωή τους κι η καθημερινότητα τους μοιράζεται ανάμεσα σε Κόρινθο και Βραχάτι.
Όσο ήταν φοιτήτρια, έβγαλε το μεράκι του να "διδάσκω", κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές γυμνασίου και λυκείου. Με τα πρώτα της κέρδη αγόρασε το πρώτο μου μηχανάκι.

Εδώ και πέντε χρόνια περίπου γράφει. Άρχισε να γράφει απλά και μόνο από ανάγκη για να αδειάζει την ψυχή της. Κάποτε έφτιαξε ένα blog, το Μυστικό κοχύλι και μοιραζόταν εκεί τις σκέψεις και τα συναισθήματά της. Άρχισα να νιώθει λιγότερο μόνη και χαμένη. Το Μυστικό κοχύλι έκανε τον κύκλο του κι έκλεισε μα εκείνη συνέχισε να γράφει πότε μοναχικά κι αθέατα και πότε φανερά με το μελάνι της ψυχής της πάντα.

Και τώρα πια αυτό που πιστεύει και νιώθει, είναι ότι η ζωή μας είναι σαν ένα παραμύθι, σα μια ιστορία με άγνωστη συνέχεια και τέλος μα δεν πρέπει να αγχωνόμαστε για το ποια θα είναι η συνέχεια και να μη βιαζόμαστε να φτάσουμε στο τέλος. Και ναι, τελικά, το αντίθετο του φόβου δεν είναι το θάρρος... Η χαρά είναι.