Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του Δημητρίου Τσάτσου, πολιτικού και δικηγόρου, και της Θεοδώρας Ευστρατιάδη εκ Τεργέστης. Αδερφός του ήταν ο μετέπειτα πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Τσάτσος. Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο των Αθηνών και της Χαϊδελβέργης και ιδιώτευσε ως δικηγόρος στην Αθήνα. Το 1929 διορίστηκε υφηγητής του διοικητικού δικαίου στο πανεπιστήμιο Αθηνών, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1968, οπότε και διορίστηκε για μία μικρή περίοδο, μέχρι το 1970 έκτακτος καθηγητής. Δίδαξε επίσης ως καθηγητής διοικητικού δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Το 1936 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής. Επί Μεταξά εκδιώχθηκε και εκτοπίστηκε. Συμμετείχε ως εκπρόσωπος των φιλελευθέρων στην ελληνική κυβέρνηση της Αιγύπτου, ενώ μετά την απελευθέρωση διετέλεσε υπουργός δικαιοσύνης (1944), εφοδιασμού (1945), αεροπορίας (1947) και δικαιοσύνης (1950). Το 1959 αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στη σύνταξη του κυπριακού συντάγματος, ενώ το 1961 διορίστηκε πρεσβευτής στη Βόννη.