Ο Γιάννης Νεγρεπόντης (Γιάννης Ξυνοτρούλιας) γεννήθηκε το 1930 στη Λάρισα και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και θέατρο στην Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών με τον Δημήτρη Ροντήρη.

Έγραψε ποίηση, πεζογραφία, θέατρο, παιδική λογοτεχνία, συνεργάστηκε με λογοτεχνικά περιοδικά, εφημερίδες, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, και με πολλούς συνθέτες, ως στιχουργός. Τελικά, έμεινε γνωστός στη συνείδηση του κόσμου κυρίως ως χιουμορίστας και στιχουργός.

Από τον χιουμορίστα Νεγρεπόντη, ας σταματήσουμε στα Κομματικά, τα θεατρικά Μικροαστικά και τοΕίμαι Έλλην το καυχώμαι και εξ αυτού πάντα τα δεινά. Ως στιχουργό, τον θυμόμαστε για τις συμμετοχές του σε δίσκους πολλών συνθετών, όπως οι Θεοδωράκης, Λεοντής, Λοΐζος,Κόκοτος, Μπακαλάκος και άλλοι, και βέβαια από τις συνεργασίες του σε ολοκληρωμένους κύκλους τραγουδιών: τα Μικροαστικά και τα Απλά μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, τα Νέγρικα αλλά και το παιδικό Κάτω από ένα Κουνουπίδι, με τον Μάνο Λοΐζο, τουςΤζίτζι Μίτζι Μπόμπιρες με τον Γιάννη Ζουγανέληκαι Τα Φεμινιστικάμε τον Νίκο Λαβράνο.

Όμως ο Γιάννης Νεγρεπόντης ένιωθε, όπως και ήταν, πριν απ’ όλα ποιητής. «Οι μόνες στιγμές που αισθάνομαι απόλυτα ελεύθερος είναι οι στιγμές που ασχολούμαι με την ποίηση», έλεγε. Άλλωστε, δεκαέξι από τα τριάντα βιβλία που έγραψε ήταν ποιητικά. Από αυτά, ας ξεχωρίσουμε την πρώτη ποιητική συλλογή του, Πρόσωπα και Χώρος(1958), τα Δωρήματα(1964), το δοξαστικό Φυλάττειν Θερμοπύλας(1971) που έγραψε εξόριστος στο Παρθένι της Λέρου και που μελοποιήθηκε από τον Χρήστο Λεοντή, και το Λίγο μετά τη σιωπή που εκδόθηκε το 2001, μετά τον θάνατό του.

Συνδυάζοντας τη ματιά του κοινωνικού παρατηρητή με την αμεσότητα του θεατρανθρώπου, έναν λεπτό λυρισμό με τη λιτότητα που χαρακτηρίζει το ποιητικό του έργο, μιαν έκδηλη αγάπη για τον άνθρωπο και μια σπάνια γνώση της ελληνικής γλώσσας και γραμματείας, ο Νεγρεπόντης αποτελεί μιαν ιδιότυπη μορφή στα νεοελληνικά γράμματα.

Πέθανε στην Αθήνα τον Σεπτέμβρη του 1991.