Ο Χανς Φάλαντα (ψευδώνυμο του Ρούντολφ Βίλχελμ Φρίντριχ Ντίτσεν, 1893-1947) είναι ένας από τους πιο αγαπητούς και πολυδιαβασμένους Γερμανούς συγγραφείς. Με σημαντικές επιρροές από τους Φλoμπέρ, Ντοστογέφσκι και Ντίκενς, ο Φάλαντα ανήκει στο λογοτεχνικό ρεύμα της «νέας αντικειμενικότητας» των αρχών της δεκαετίας του ’30, η οποία στρέφεται στην απλή, απαλλαγμένη από συναισθηματισμούς περιγραφή.
Ένα σοβαρό δυστύχημα στην εφηβική του ηλικία και η συνακόλουθη λήψη υπερβολικών δόσεων αναλγητικών φαρμάκων θεωρείται πως ήταν η απαρχή της εξάρτησής του από τα ναρκωτικά, η οποία διήρκεσε όλη του τη ζωή. Ο θάνατος του αδελφού του κατά τη διάρκεια του Α Παγκοσμίου πολέμου συνέβαλε στη χρόνια κατάθλιψη, που τον οδήγησε σε αλλεπάλληλες απόπειρες αυτοκτονίας.
Δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα, Ο νεαρός Γκέντεσαλ, το 1920. Ακολούθησαν τα Άντον και Γκέρντα, το 1923, Αγρότες, αφεντικά και βόμβες, το 1931, και πολλά άλλα έργα, ανάμεσα στα οποία τα γνωστότερα είναι Ο καθένας πεθαίνει μόνος του (1947, στα ελληνικά με τον τίτλο Μόνος στο Βερολίνο από τις εκδόσεις Πόλις το 2008) και Ο πότης (1950, στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κίχλη το 2013). Το μυθιστόρημα Και τώρα, ανθρωπάκο; άρχισε να γράφεται το 1931 και ολοκληρώθηκε το 1932, την εποχή που ο Φάλαντα είχε μόλις απολυθεί από τις εκδόσεις Ρόβολτ (λόγω της πτώχευσης του εκδοτικού οίκου), έχοντας πολλά χρέη και ένα νεογέννητο παιδί.
Η απήχηση ήταν τόσο μεγάλη, που το 1934 γυρίστηκε και ταινία στο Χόλιγουντ με τίτλο Little Man, What now?. Κατά τη διάρκεια του ναζιστικού καθεστώτος, ο Φάλαντα θέλησε αρκετές φορές να εγκαταλείψει τη χώρα, το μετάνιωνε όμως και τελικώς παρέμεινε, υποχωρώντας ενίοτε στις απαιτήσεις και τις οδηγίες του Γιόζεφ Γκέμπελς για φιλοναζιστικές και αντισημιτικές αλλαγές στα γραπτά του. Το 1944 κλείστηκε σε ψυχιατρείο λόγω ενός μείζονος επεισοδίου μετά από κατάχρηση ναρκωτικών, όπου παρέμεινε γράφοντας μυστικά το μυθιστόρημα Ο πότης και το ημερολόγιό του Στην ξένη πατρίδα μου.
Ο Φάλαντα πέθανε το 1947 από καρδιακή προσβολή.