O συγγραφέας, αποδίδει μέσα από τα κείμενά του το ήθος του ανθρώπου και του τόπου ως συλλογική οντότητα. Οι ιστορίες του (αυτοβιογραφικά διηγήματα τα ονομάζει) είναι ό,τι πιο αυθεντικό αποδίδει την έννοια της ταυτότητάς μας, γιατί χαρακτηρίζονται από τη μεγάλη αρετή της αλήθειας. Ο συγγραφέας, βέβαια, δεν καταγράφει την Ιστορία, ούτε αρκείται στην πειστικότητα της μαρτυρίας. Αναδεικνύει όμως, με τρόπο απολύτως έντιμο τα ιστορικά γεγονότα και αυτό είναι ένα μείζον ζητούμενο για τη λογοτεχνία. Παραφράζοντας τον γνωστό στίχο του Ελύτη, μπορούμε να πούμε πως ο Ζάνος “στον αιώνα του, καταγράφει αυτά που βλέπει…”. Γ’ αυτό και η γραφή του, λες και δεν έχει τίποτε το “πεποιημένο” και φτιαχτό, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα σκληρό και βαμμένο με αίμα “ντοκιμαντέρ”