Μοναχικό κι επώδυνο.
Το ξέρω.
Το θυµάµαι.
Όµως πάντοτε,
το κλαµα το ψυχρό της ύπαρξης,
τ’ ακολουθεί µια αγκαλιά, ένα χάδι.
Και είναι τότε, που η Ζωή πραγµατικά αρχίζει.
Γέννηση και θάνατος.
Και στο ενδιάµεσο µια πορεία προς τον φευγαλέο στόχο της κατάκτησης του εαυτού.
Είναι όµως αυτή η πραγµατικότητα, ή µήπως πρόκειται για µία ακόµη παγίδα του νου;