Αν ρωτούσες τους παλιούς Μανιάτες γιατί ονομάστηκε το χωριό «Καλλίστη», δεν θυμόταν κανείς. Όταν κάποιος υπαινίχθηκε ότι βγήκε έτσι γιατί φτιάχτηκε από Νικλιάνους και Αχαμνόμερους αγαπημένους, αυτοί παραλίγο να σκοτωθούν μεταξύ τους.

Η Μαρία δόθηκε στον Στέλιο λόγω χρεών και ο Στέλιος την πήρε από κρυφό έρωτα και για να πικάρει τους δικούς της. Θα μπορούσαν να ευτυχήσουν με τα δύο αγγελούδια που έκαναν, αλλά μέσα στην Καλλίστη ήταν καταδικασμένοι να σπρώχνουν μαζί την πέτρα του Σίσυφου.

Ύστερα ήρθε ο πόλεμος του ’40 και όλα άλλαξαν. Όσοι γλίτωσαν, φόρεσαν κουκούλα ή ανέβηκαν στο βουνό. Και παράλληλα, η ζωή πάλευε ν’ ανθίσει. Μάταια η Ράνια φεγγοβολούσε ομορφιά και κληρονομιά. Ο έρωτας έχει δικούς του νόμους, μα πάνω απ’ όλα δεν ξεχνά, και δεν ξέρει πού να πρωτοπάει. Η Ράνια ήθελε να πάει στο Παρίσι· η Μαρία με καμένο πρόσωπο έσπασε τους καθρέφτες· η Τασούλα άκουγε για τον Μακρύνα, αλλά δεν τον είχε δει· η Κυράννα η γλυκιά από τη Βοστώνη ανέβηκε στο βουνό ξυπόλυτη να κάνει την αντάρτισσα· και οι άντρες της Ελλάδας που ποτέ δεν πεθαίνει, συνεχίζουν να σκοτώνουν τα παιδιά τους μαρμαρώνοντάς τα από νιους, φαντάρους, αντάρτες, ήρωες και χαμένα κορμιά, αναβάσταγοι στην αράδα.

Και όλοι οι Έλληνες μαζί, στόλισαν έναν Επιτάφιο από αγκάθια, έβαλαν μια πέτρα αντί για το σώμα του Χριστού κι ακολουθούσαν τα σφυρίγματα του Σίσυφου, του φίλου του Κύκλωπα με το ένα μάτι.