Με τη Σάρα γνωριστήκαμε στα είκοσί μας, καθαρά συμπτωματικά. Την είχα χτυπήσει με το αυτοκίνητο της μάνας μου, και μέχρι να βγω έξω, λουσμένος από κρύο ιδρώτα, βλέποντας τα επόμενα επτά και βάλε χρόνια μου στη φυλακή, εκείνη είχε πεταχτεί όρθια,
είχε μπει στη θέση του συνοδηγού, είχε πηδήξει
στου οδηγού κι έβαζε ταχύτητα.
Σβέλτα πήδηξα στο καπό, δοκίμασα την πόρτα του συνοδηγού –στην οποία είχε φυσικά κατεβάσει την ασφάλεια–, πιάστηκα από τη σχάρα της οροφής και ετοιμάστηκα για ασυνήθιστα πράγματα.
Άφησε τον συμπλέκτη, όπως έβγαζε
το πόδι της από το νερό του ντουζ
όταν το νερό ήταν απρόσμενα καυτό, και φύγαμε...