Είναι κι αυτοί οι χοροί
που δεν έτυχε ποτέ να μοιραστούμε.
Συνένοχοι ενός ταγκό με λάθρα βήματα
χωρίς ποτέ ένα χέρι ν’ αξίζει
να το αφήσουμε να μας οδηγήσει.
Ακροβατώντας ανάμεσα σε ανώφελα πρέπει
και ευνουχισμένα γιατί.
Πόσα θλιμμένα δειλινά ξεψύχησαν πάνω στα βράχια;
Πόσες αφίλητες νύχτες υποδέχτηκαν την αυγή
ουρλιάζοντας μεσοπέλαγα σαν άλλος Αιγέας;
Η σκόνη του χρόνου δόλια προσπαθεί
να σκεπάσει τα βήματά μου στη σάλα της ζωής
και μειδιάζοντας σωπαίνει
το πρώτο βιολί της ορχήστρας.
Όμως εγώ συνέχιζα να χορεύω ακόμα κι όταν
η μουσική είχε για όλους σταματήσει
ακόμα κι όταν όλα τα φώτα ήταν πια σβηστά.
