Οχτώ μικρές ιστορίες, απλές κι ανθρώπινες βγαλμένες μέσα απ’ την καθημερινότητα της ζωής, διαχρονικά ξεδιπλωμένες, φωτίζουν τη δράση των ανώνυμων ηρώων τους, των συνηθισμένων και των απλοϊκών «της διπλανής πόρτας» που, καθώς έρχονται πιο κοντά μας, γίνονται πιο ανθρώπινοι, μας στηρίζουν και μας δίνουν ελπίδες ότι «ναι, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι!». Οχτώ μικρές ιστορίες, μακριά και κόντρα στην «εξέλιξη» και στον «εκσυγχρονισμό», η καθεμία με το δικό της στυλ, το δικό της γλωσσικό ηχόχρωμα, βγαλμένο απ’ αυτή την ίδια την ιστορία, μας προσμένουν να τις μοιραστούμε.
Σε καιρούς που οι κοινωνικοί δεσμοί, αργά αλλά σταθερά, χαλαρώνουν χάριν βολέματος του «σύγχρονου», ...του μεταμοντέρνου ανθρώπου, οι αρχές αλλά και οι αξίες της αλληλεγγύης και της συνεργατικότητας, της φιλίας και του σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων, ελαχιστοποιούνται. Η παράδοση λοιδορείται και η ιστορία αναίσχυντα διαστρεβλώνεται. Μπροστά στις βάρβαρες οικονομικές συνθήκες, η όποια ατομική αντίσταση ανατρέπεται και το κυνήγι της προσωπικής επιτυχίας καταλήγει σε «σισύφεια» βάσανο, με κατάληξη τον ατομικό αναχωρητισμό και την ανθρώπινη μοναξιά. Κι όμως ενώ η ελπίδα δεν έχει ακόμα χαθεί, η αντίσταση παραμένει το ζητούμενο.
Απ’ το «ζηλευτό απόγευμα» με τη μαγεία της εφηβικής ζωντάνιας και μ’ όλες τις ελευθερίες κάτω απ’ τον υπεύθυνο έλεγχο μιας πρώιμης ωριμότητας, μέχρι «το χιόνι» της μοναξιάς και της «δρομολογημένης» αλλοτρίωσης κι απ’ τα της κρίσης ως το πρόσφατο «αμπαλάζ», το ξεχασμένο στον πόλεμο της πανδημίας, οι αποστάσεις είναι μεγάλες. Παρεμβάλλονται ωστόσο ένας «απρόσκλητος επισκέπτης» κι από κοντά «ένας φίλος απ’ τα παλιά» που ζωντανεύουν ανεπανάληπτες κοινωνικές καταστάσεις, χαμένες στα βάθη της νοσταλγίας, εύκολα θύματα της «εξέλιξης» και της «ευημερίας» κι ύστερα ξεπροβάλλουν διεκδικώντας το χώρο τους «η κόφα», «το «στέκι» και «το ξυλάδικο», σημάδια δυνατά της βίαιης ανατροπής των οικονομικοκοινωνικών συνθηκών που, νομοτελειακά, έφερε η κρίση.
Οχτώ διηγήματα, οχτώ οδόσημα φωτεινά κατά μήκος της όλης διαδρομής, με το καθένα να δείχνει σταθερά στη δική του ξεχωριστή κατεύθυνση κι ωστόσο, όλα μαζί, κόντρα στο ρεύμα των καιρών, να στέλνουν μικρά μηνύματα αισιοδοξίας.