…Η Μαρία Σελέστε φαινόταν προβληματισμένη. Περπατούσε αργά, με το βλέμμα στραμμένο προς τη δύση, νοσταλγώντας την αγαπημένη πατρίδα… Θα ήθελε να μπορούσε να πετάξει με κάποιο τρόπο και να φτάσει εκεί, κάπου χίλια επτακόσια μίλια μακριά, να γλιτώσει από αυτόν τον απίστευτο εφιάλτη που ζούσε, αποκλεισμένη στη μέση τού Μεγάλου Ωκεανού – στη μέση τού πουθενά…
«Κάποια λύση θα υπάρχει, δεν μπορεί… Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να γλιτώσουμε. Τρεις χιλιάδες διακόσιες ψυχές αποκλεισμένες στο Γκόλντεν Άιλαντ, άνθρωποι αποκομμένοι εντελώς από τον έξω κόσμο…»
Η σκέψη που δεν την άφηνε να ησυχάσει τους τελευταίους μήνες πέρασε πάλι σαν αστραπή από το μυαλό της: «Όλα είναι ψέματα! Είναι ένα πείραμα! Όλοι εμείς είμαστε τα πειραματόζωα! Μας έχουν πειράξει το μυαλό, μας έχουν μεταλλάξει. Μας έχουν νεκρώσει τη λογική και τα συναισθήματα! Βέβαια! Αυτό είναι! Ό,τι δεν κατάφεραν τότε…».

Τώρα τα δύο «αγγελάκια» βρίσκονταν ακριβώς από πάνω της.
— Εκατόν πενήντα δύο Έψιλον, εκατόν πενήντα δύο Έψιλον… σε είκοσι λεπτά πρέπει να βρίσκεστε στο σπίτι σας. Επαναλαμβάνω: για την ασφάλειά σας, φύγετε αμέσως τώρα!