Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα μαγική, κάπου βαθιά στα δάση Λεχάρ, υπήρχε ένα νεραϊδοχωριό, χτισμένο κάτω από μία μεγάλη καστανιά. Πυκνά πεύκα άφηναν τον αέρα να περνά μέσα από τις βελόνες τους, ενώ οι γέρικες βελανιδιές σκέπαζαν με τα πυκνά φυλλώματά τους τα φιδωτά μονοπάτια. Ένα ρυάκι έτρεχε γουργουρίζοντας ανάμεσα από χόρτα και χρωματιστά αγριολούλουδα…
Σ’ αυτό το ονειρικό τοπίο ζούσαν οι νεραϊδούλες μας. Κάθε πρωί ξεκινούσαν χαρωπές και γεμάτες ενέργεια, γέλια και τραγούδια, τις εργασίες τους. Πετούσαν από δέντρο σε δέντρο και από λουλούδι σε λουλούδι για να συλλέξουν την αγαπημένη τους νεραϊδόσκονη…
Σ’ αυτό το νεραϊδοχωριό ζούσε και η Λίλα, μια μικροκαμωμένη γλυκιά νεραϊδούλα με λιλά φτεράκια και ένα αστροστόλιστο χαμόγελο. Ήταν μια νεαρή τολμηρή νεράιδα, χαρούμενη, ευγενική, πάντα πρόθυμη και πολύ κοινωνική. Ποτέ δεν κουραζόταν να βοηθάει τις άλλες νεράιδες, αεικίνητη και δημιουργική. Λάτρευε τα λουλούδια και είχε από τους ωραιότερους κήπους στη νεραϊδοχώρα.[…]