Στην ορθόδοξη  θεολογία όπως αυτή  εκφράστηκε κατά τους πρώτους  χριστιανικούς  αιώνες , η έννοια του προσώπου κάνει ιδιαιτέρως αισθητή την παρουσία της και ταυτίζεται πλήρως με την έννοια της  υπόστασης. Η τελευταία με τη σειρά της παύει πλέον να σημαίνει την ουσία και εκφράζει μια καινούργια οντολογία τόσο σε Τριαδικό όσο και σε ανθρώπινο επίπεδο. Την νέα αυτή πραγματικότητα εκφράζουν με τον καλύτερο τρόπο οι Kαππαδόκες Pατέρες  με  πρωτεργάτη  και οδηγό τον  άγιο Γρηγόριο Νύσσης. Το παρόν πόνημα φιλοδοξεί να επανασυνδέσει τον όρο πρόσωπο με τις βασικές του πηγές και τους δημιουργούς του και να καταδείξει την αμεσότατη σχέση του με τα αιώνια και συναΐδια πρόσωπα της αγίας Τριάδας. Στο πεδίο αυτό τονίζεται επαρκώς η ετερότητα των προσώπων ως καθοριστικός παράγοντας στη διαλεκτική σχέση ουσίας και υποστάσεως.