«Μᾶς βαραίνει νὰ εἴμαστε ἄνθρωποι, πραγματικοὶ ἄνθρωποι, μὲ σάρκα καὶ ὀστᾶ» -ἀναφωνεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ Ὑπόγειο. «Ντρεπόμαστε γι’ αὐτό, τὸ θεωροῦμε ὡς κάτι τὸ ἀτιμωτικὸ καὶ ἀγωνιζόμαστε νὰ γίνουμε ἕνα νέο εἶδος πανανθρώπου. Γεννηθήκαμε νεκροὶ καὶ δὲν προερχόμαστε πιὰ ἀπὸ ζωντανοὺς ἀνθρώπους· κάτι ποὺ μᾶς δίνει ὅλο καὶ μεγαλύτερη εὐχαρίστηση. Ἀρχίζουμε τελικὰ νὰ τὸ συνηθίζουμε».
[…] Ἡ κραυγὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ Ὑπόγειο εἶναι μία κραυγὴ ἐξέγερσης ἐναντίον τῆς μέλλουσας καθολικῆς ἁρμονίας, ἐναντίον τῆς θρησκείας τῆς προόδου, ἐναντίον τοῦ κόσμου τῶν εὐτυχισμένων σκλάβων. Διότι ἡ αὐθεντικὰ ἀληθινὴ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος -ἔρχεται νὰ μᾶς πεῖ ὁ Ντοστογιέφσκυ- εἶναι ἀσύμβατη μὲ τὴν εὐτυχία. Ἤ θὰ ἤμαστε ἐλεύθεροι ἤ θὰ εἴμαστε εὐτυχισμένοι. Καὶ ἡ ἐλευθερία εἶναι ἀριστοκρατική. Δὲν ὑπάρχει παρὰ μόνο γιὰ λίγους καὶ ἐκλεκτούς.
[…] Τί θὰ συμβεῖ, ὅταν δὲν θὰ ὑπάρχουν πιὰ οὔτε περιπέτειες, οὔτε λαοί, οὔτε θρησκεῖες, οὔτε πράξεις ξεχωριστὲς καὶ παράτολμες…, ὅταν τὰ πάντα θὰ ἔχουν ἐξηγηθεῖ καὶ ὑπολογισθεῖ στὴν ἐντέλεια -συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς ἴδιας τῆς πλήξης; Καὶ τί δὲν θὰ ἐπινοηθεῖ λόγω πλήξης! λέει ὁ ἄνθρωπος τοῦ Ὑπογείου. Σὲ ἀντίθεση μὲ ὅ,τι διδάσκει ἡ φιλοσοφία τοῦ φιλελευθερισμοῦ, τὸ βαθύτερο κίνητρο τῶν μεγάλων ἄθλων τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἦταν ποτὲ τὸ ὀρθολογικὸ καὶ τὸ ἀτομικὸ συμφέρον. Μονάχα ἔτσι ἐξηγεῖται γιατί σὲ ὅλο τὸν διάβα τῆς Ἱστορίας τόσοι καὶ τόσοι, ποὺ ἐνῶ γνώριζαν πολὺ καλὰ ποιά ἦταν τὰ πραγματικὰ ἀτομικά τους συμφέροντα, ἐντούτοις «τὰ ἔβαλαν σὲ δεύτερη μοῖρα καὶ ἀκολούθησαν ἄλλα μονοπάτια, κυνηγώντας τὸν κίνδυνο καὶ τὸ πεπρωμένο, χωρὶς κανεὶς νὰ τοὺς ἀναγκάσει γιὰ αὐτό, πέραν τῆς ἐπιθυμίας νὰ ἀποφύγουν τὸ προκαθορισμένο μονοπάτι καὶ νὰ διαβοῦν πεισματικὰ καὶ αὐτόβουλα ἕνα ἄλλο, πολὺ δυσκολότερο καὶ ἐντελῶς παράλογο». Μόνο ἔτσι μποροῦν νὰ ἐξηγηθοῦν οἱ ἰδέες -ἀνόητες καὶ παράλογες ἀπὸ τὴν αὐστηρὴ σκοπιὰ τοῦ ἀτομικοῦ συμφέροντος- ποὺ ὁδήγησαν τόσους πολλοὺς ἀνθρώπους μέσα στὸ πέρασμα τῆς Ἱστορίας στὸ νὰ σκοτώσουν καὶ νὰ σκοτωθοῦν. Καὶ αὐτό, σὲ τελικὴ ἀνάλυση, ἐξηγεῖ τελικὰ τὴν ὕπαρξη τῶν πατρίδων, τῶν θρησκειῶν καὶ ὅλο τὸ σύμπλεγμα τῶν μύθων καὶ τῶν πεποιθήσεων ποὺ συνθέτουν τὶς ταυτότητες τῶν λαῶν καὶ ποὺ τόσο συχνὰ ἀνήκουν στὴν σφαίρα τοῦ αὐθαίρετου καὶ τοῦ παράλογου. «Κανένας λαὸς δὲν ὀργανώθηκε ἀκόμα πάνω στὴν βάση τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς λογικῆς», λέει ὁ Ντοστογιέφσκυ.
Ὁ Ἀδριανὸς Ἐριγκὲλ εἶναι συγγραφέας καὶ πολιτικὸς στοχαστής. Γεννήθηκε στὴν πόλη τοῦ Μεξικοῦ ἀπὸ Ἱσπανοὺς γονεῖς. Σπούδασε νομικὰ καὶ πολιτικὲς ἐπιστῆμες. Ἔχει ἐργαστεῖ σὲ διάφορες εὐρωπαϊκὲς χῶρες. Κείμενά του δημοσιεύονται σὲ ἠλεκτρονικὰ ἔντυπα καθὼς καὶ σὲ ἱστολόγια ἐναλλακτικοῦ χαρακτῆρα, μεταξὺ ἄλλων τὸ El Manifiesto καὶ ἡ Página Transversal. Ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις μας κυκλοφοροῦν τὰ βιβλία του Κόκκινοι ἤ Νεοφιλελεύθεροι; Ἡ ἀποδόμηση τῆς μεταμοντέρνας Ἀριστερᾶς, Ἡ πάλη τῶν τάξεων στὴν ἐποχὴ τοῦ ἀπόλυτου καπιταλισμοῦ καὶ Ρωσσία: ἡ μεταπολιτικὴ τοῦ «ἄλλου» κόσμου.
