Πρό­σφα­τα απέ­κτη­σε φί­λους στο φέ­ι­σμπουκ. Ένα σω­ρό αν­θρώ­πους που τους έχει κα­θη­με­ρι­νά κο­ντά της, αρ­κεί να πα­τή­σει ένα κου­μπί. Τους έχει βα­φτί­σει γυ­ά­λι­νους φί­λους, αφού τους βλέ­πει μέ­σα από το γυ­α­λί. Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι της είναι άγνω­στοι, υπάρ­χουν όμως ανά­με­σά τους και φί­λοι, άν­θρω­ποι με σάρ­κα και οστά, που μα­ζί τους έζη­σε κα­τα­στά­σεις σε δι­α­φο­ρε­τι­κές φά­σεις της ζω­ής της. Μέ­σα από αυτούς, που τώ­ρα είναι φί­λοι της στο φέ­ι­σμπουκ, θυ­μά­ται και δε­κά­δες άλ­λους αν­θρώ­πους που πέ­ρα­σαν από τη ζωή της και πολ­λοί δεν ζουν πια.

Θυ­μά­ται τους χώ­ρους που έζη­σε, τα σπί­τια, τις γει­το­νι­ές, τα σχο­λεία που μα­θή­τευ­σε, τα τα­ξί­δια της. Ακό­μα, από τις πα­λι­ές φω­το­γρα­φί­ες που ανε­βά­ζει θυ­μά­ται και αυτήν την ίδια, πώς ήταν τό­τε, τα φο­ρέ­μα­τα που φο­ρού­σε, τα χτε­νί­σμα­τά της, ως και εκεί­νο το κο­κα­λά­κι που έβα­ζε στα μαλ­λιά της όταν ήταν μα­θή­τρια στο Γυ­μνά­σιο και της έφερ­νε πο­νο­κέ­φα­λο κα­θώς της έσφιγ­γε τους κρο­τά­φους, τις τε­ρά­στι­ες κορ­δέ­λες που της έδε­ναν στα μαλ­λιά της πα­λι­ό­τε­ρα στο Δη­μο­τι­κό, τα φου­λά­ρια που φο­ρού­σε στο λαι­μό φοι­τή­τρια.Θυ­μά­ται ένα πο­λύ όμορ­φο με­τα­ξω­τό σε φω­τει­νό πρά­σι­νο χρώ­μα, τα βι­βλία που­δι­ά­βα­σε και αγά­πη­σε, που κά­ποια τα έχει ακό­μα, προ­σπα­θεί να ξα­να­ζή­σει τα δυ­να­τά συ­ναι­σθή­μα­τα της εφη­βεί­ας της-από­λυ­τη χα­ρά και με­τά κα­τα­βα­ρά­θρω­ση στα πιο σκο­τει­νά και άρα­χλα βά­θη.