Οι περισσότεροι ίσως σκεφτούν. Πάλι ένα παιδικό βιβλίο ακόμη για την αρχαία Ελλάδα. Ένα βιβλίο ακόμη ναι αλλά παιδικό όχι! Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν είναι παιδικό! Όταν τελείωσα την πρώτη ανάγνωση απέμεινα μετέωρη, με ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο στην καρδιά, ενώ στα αφτιά ηχούσε ο Ηράκλειτος να

επαναλαμβάνει Χρόνος παις εστί παίζων πεττεύων. Παιδός η βασιλεία...

Ένα παιδί στην αρχαία Ελλάδα με πήρε από το χέρι, με ταξιδεύει, είδα μέσα από τα μάτια του να απλώνεται η πολύχρωμη μέρα του...η καθημερινότητά του, μαθήματα, μουσική, γυμναστήριο και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα ολόγυρά του. Ο χρωστήρας των λέξεων έχει τόσες έντονες τονικότητες που από τις πρώτες σελίδες με παρέσυρε, ζούσα εκεί μαζί του, γελούσα με τις ίδιες ολοζώντανες εικόνες, γνώρισα τον ζηλιάρη γείτονα, τον φίλο του τον κολλητό, αλλά και τον σπασίκλα, τον παιδοτρίβη, τον γραμματικό, όλους μα όλους, ναι θα πω μόνο απλά γνώρισα την πόλιν όλη μέσα από τα παιδικά μάτια. Έπαιξα μαζί του στις αλάνες της εποχής, παίξαμε τα παιχνίδια του τότε που μοιάζουν με όλα τα παιχνίδια του κόσμου που μοιάζουν με όλα τα παιχνίδια των παιδιών!

Με έναν τρόπο «μαγικό» είδα ξόρκια επωδές, δεσίματα, στο περιθώριο του βίου... και το παιδί πάντα να μαγεύεται με όλα τούτα τα θαυμαστά κι εγώ μαζί του! Στο προσκύνημα στους Δελφούς ήμουν εκεί... κι εγώ καμάρωσα μαζί με τον πατέρα τον

παίδα τον γλυκύ, τον παίδα τον αιώνιο, να λαμβάνει μέρος σε τελετές ιερές και σεμνές, με την αθωότητά του και την καθαρή ματιά του.

Επέστρεψα στο τώρα από το ταξίδι αυτό γεμάτη εικόνες, γεμάτη καινούργιες γνώσεις, γεμάτη ζωή, χαρούμενη και ευτυχής που το βιβλίο τούτο για όλα τα παιδιά, για όλους μας δηλαδή, το βιβλίο της Μαρίας Καζάντη, έχουμε την τύχη να το εκδώσουμε

εμείς, εμείς από τον Κύκλο των Ατρειδών.