[…] Στέκομαι στην πόρτα του σαλονιού, σημαδεύω με την καραμπίνα πρώτα εκείνη, πετάγεται από το κώμα, μαζί και τα λουλούδια της ταλαιπωρημένης πολυθρόνας, μαζί και τα φτερά του παγονιού από τη βεντάλια της, γεμίζει ο τόπος όλος πράσινα φτερά και μετά σημαδεύω τον Μίλτο, μια έκπληκτη κραυγή ακούγεται μόνο και μετά σιωπή και μετά η κάννη της καραμπίνας βολεύεται κάτω από το σαγόνι μου και τινάζω στο φριχτό χρώμα της ταπετσαρίας το κεφάλι μου και μετά σιωπή. […]
Αυτό το όνειρο ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό.
