Τα ταξίδια στη ζωή μας, είναι σαν τις γέφυρες, που χωρίς αυτές θα ήμασταν αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Συνδέουν τις απέναντι όχθες, έχουν ενδιαφέρον γιατί στο τέλος υπάρχει ένας προορισμός, κάτι σημαντικό, μια γνωριμία, ένας άλλος κόσμος, κάτι άγνωστο που επιθυμούμε τόσο επίμονα ίσως να γνωρίσουμε. Ανέκαθεν ο άνθρωπος είχε βαθιά μέσα του την επιθυμία να γνωρίσει άλλους τόπους , παράλληλα δε, μετέφερε την κολτούρα, τον πολιτισμό του, σε έναν άλλο πολιτισμό και έτσι αλληλοεπιδρούσανε, δημιουργούντας νέες συνθήκες ζωής και διαβίωσης.

Τα γεφύρια που γίνεται ιδιαίτερη μνεία σε αυτό εδώ το βιβλίο, αποτέλεσαν σημεία όχι μόνο διέλευσης, αλλά και διακίνησης ιδεών πολιτισμού και γνώσεων. Ο Γιάννης Βηλαράς και ο Κώστας Κρυστάλλης, μορφές της ελληνικής λογοτεχνίας, με το έργο τους συνέβαλλαν κατά έναν τρόπο θα λέγαμε στο “χτίσιμο” των γεφυριών. Ανάμεσα στα βουνά και τις κοιλάδες της ελληνικής γης, υπάρχει ένα πλήθος ποταμών και μικρότερων χειμάρρων. Επιτακτική ανάγκη από πολύ παλιά να υπερπηδηθούν αυτά τα υδάτινα εμπόδια που δυσκόλευαν την ελεύθερη διακίνηση των κατοίκων και των ιδεών.

Στο τελευταίο μέρος του βιβλίου, θα συναντήσουμε ένα πρωτότυπο δείγμα λογοτεχνικής σύνθεσης, αυτής της περιόδου, που εξελίσσεται σε δύο χωριά, ανάμεσα σε δυο ήρωες που ίσως να έχουν σχέση με την πραγματικότητα μπορεί όμως και να είναι φανταστικοί...

Έτσι ακριβώς μοιάζει η ζωή μας... ένα συνεχές ταξίδι...