Η Ιώ, μια γυναίκα από ένα μικρό χωριό της Ελλάδας, καταφέρνει να γίνει μέλος της απεικόνισης του Voyager1 της ομάδας του Carl Sagan. Καλείται να αναλάβει την αρχειοθέτηση και το μοντάζ του υλικού που θα συμπεριληφθεί ή θα αφαιρεθεί από τον χρυσό δίσκο του Voyager. Πρόκειται για έναν δίσκο συλλογής δεδομένων με όμορφους ήχους και νοσταλγικές εικόνες της γης, με πρόθεση συμβολική και άγνωστο παραλήπτη. Στη συλλογή αυτή η Ιώ καλείται να αφαιρέσει τις εικόνες πολέμου, φτώχιας και εξαθλίωσης, να διαγράψει τις αναφορές σε εγκλήματα, σε ιδεολογίες ή θρησκείες και γενικά σε ό,τι μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην μονόπλευρη καταγραφή ωραιοποιημένων στιγμών από τη ζωή στη γη.
Η συνείδησή της διχάζεται όταν οι προσωπικές, και καλά θαμμένες, αναμνήσεις της εμφανίζονται και αυτές μπροστά στην «μονταζιέρα» της. Ο καταιγισμός, σκληρών μεταξύ άλλων, πληροφοριών και η διαγραφή ύπαρξης των αδικοχαμένων προσώπων, ανά τους αιώνες και ανά τον κόσμο, ανοίγουν τις πληγές της και οι ήδη διαγραμμένοι από το ίδιο της το υποσυνείδητο, άνθρωποι της ζωής της έρχονται για να διεκδικήσουν κι εκείνοι την ύπαρξη τους. Ποιος είναι αυτός που μπορεί να αποφασίσει για τη μνήμη του σύμπαντος; Ποιος της έδωσε το δικαίωμα να ξεχάσει; Ως αναπόσπαστο μέλος αυτής της ομάδας και εκτελώντας, μέχρι τώρα, πάντα πιστά τις συν αποφασισμένες τελικές εντολές η Ιώ έρχεται αντιμέτωπη με την επαγγελματική της ηθική. Αυτό συμβαίνει όταν αντιλαμβάνεται πως τόσο η ίδια όσο και οι άνθρωποί της ανήκουν στην κατηγορία αυτών που θα πρέπει να διαγραφούν από την μνήμη του σκληρού δίσκου της ανθρωπότητας. Όταν η αψεγάδιαστη εικόνα της γης αμαυρώνεται ακόμη και από αυτούς που έτυχε να είναι τα θύματα.
Ο χρυσός δίσκος του Voyager αποτελεί το «πρωταγωνιστικό» αντικείμενο του έργου, και μοιάζει τόσο «ζωντανή» η παρουσία του, όσο και οι άνθρωποι που είναι καταγραμμένοι στην μνήμη του. Πρωταγωνιστικός είναι, επίσης ,και ο θεατρικός χαρακτήρας του Carl Sagan, ο οποίος αποτελεί ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της υπόθεσης, χωρίς όμως να εμφανίζεται ποτέ επί σκηνής. Φαίνεται πως οι πρωταγωνιστές του έργου αυτού είναι οι έννοιες ή εκείνοι που, ουσιαστικά, απουσιάζουν… Ίσως να είναι οι νεκροί μας.
Κείμενο οπισθόφυλλου:
Το έργο αυτό είναι γραμμένο και αφιερωμένο στην ειρήνη, με αναπόφευκτα συχνές αναφορές στο σκληρό πρόσωπο του πολέμου. Αποτελεί έναν προβληματισμό πάνω στο θέμα της μνήμης και της απόδοσης τιμής σε πρόσωπα και καταστάσεις.
Η μνήμη θα μπορούσε να μας προειδοποιήσει ή να μας καταστρέψει; Μήπως ο άνθρωπος θα πρέπει να μηδενίσει τη φύση του και να ψάξει έναν τρόπο αναγέννησης, ελπίζοντας αυτή τη φορά ότι τα ένστικτά του θα πάρουν άλλες κατευθύνσεις; Πώς θα μπορούσε να αλλάξει η φύση μας, αφού όλα είναι καταγραμμένα στον γενετικό μας κώδικα DNA; Αξίζει στην ανθρωπότητα μια δεύτερη, τρίτη, τέταρτη ευκαιρία, όταν η κατάχρηση της ύπαρξής της έχει δημιουργήσει την πλήρη αποδιοργάνωση του πλανήτη της; Από τη στιγμή που ο άνθρωπος με βιασύνη συνέτεινε στην «εντροπία» της φύσης και του εαυτού του θέλει όντως τελικά να σωθεί κι ο ίδιος;
Το έργο βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις. Η ιστορία, όμως, εδώ ξαναγράφεται με διαφορετικό τρόπο αυτή τη φορά, λόγω της μυθοπλασίας που διαστρεβλώνει τα πάντα. Κάθε άνθρωπος μπορεί να διηγηθεί την ιστορία του κόσμου από τη δική του, διαφορετική, οπτική χωρίς, όμως, ποτέ να κατέχει τη συνολική εικόνα της ιστορίας, σχετικά με την ανθρώπινη ύπαρξη.
Συνεχίζοντας την κληρονομιά που παραλαμβάνουμε πορευόμενοι με τις «αμαρτίες γονέων», είμαστε υπεύθυνοι για το παρόν και το μέλλον μας.
Το έργο αυτό είναι το τρίτο θεατρικό έργo της Χριστίνας Τζιάλλα. Ανήκουν στην κατηγορία των site-specific, landscaping, environmental and architecture art books.
