Ένα ονειροπόλο βουνό εύχεται να γίνει κάποτε θαλασσοπούλι. Τα βράδια μένει άυπνο σκαρώνοντας ιστορίες για μακρινούς τόπους, εμπνευσμένο από τους σκόρπιους ψίθυρους που κουβαλά ο άνεμος στα πέτρινα αυτιά του.

Ένα κορίτσι που ζει σ’ ένα τροχόσπιτο στην Καλιφόρνια παρατηρεί κάθε νύχτα την έρημο, δραπετεύοντας από τις κατεστημένες διαστάσεις ενός άχαρου παρόντος. Αγναντεύοντας τις σκιές πίσω απ’ τους κάκτους, καρτερά με λαχτάρα τον έφιππο Ινδιάνο που θα τη λυτρώσει από τα αδιάκριτα χέρια του πατέρα της, και χορεύει τον χορό της Φωτιάς συντροφιά με φαντάσματα.

Μια τίγρης και ένα σμαράγδι σ’ ένα χωριό γεωργών κοντά στο Σινικό Τείχος αποκτούν την μορφή δύο έφηβων κοριτσιών που προσπαθούν να κρύψουν από την φιλήσυχη κοινότητα τον βλαβερό, για τη δημιουργία εργατικών χεριών, έρωτά τους.

Μια νεαρή κοπέλα από τα Κάτω Πατήσια θέλει να αποδράσει από τη μικροσκοπική γκαρσονιέρα που νοικιάζει, η οποία είναι χτισμένη από βρισιές και στριγκλίσματα κλάξον.

Ένας έφηβος κοσμοναύτης από τον πλανήτη των ατελείωτων πεδιάδων περιπλανιέται στο διάστημα, γυρεύοντας να βρει τη βουνοκορφή των ονείρων του.

Ένα κοράκι γεννιέται λευκό και η μάνα του το διώχνει απ’ την φωλιά. Εκείνο γυρνά από τόπο σε τόπο, δίχως να πάψει ποτέ να αναρωτιέται γιατί τα πλάσματα είναι χωρισμένα απ’ τους μύθους σε καλότυχα και καταραμένα.

Όπως συμβαίνει με όλες τις ιστορίες του κόσμου, ανεξάρτητα από το πού και το πότε συνέβησαν, οι παραπάνω αφηγήσεις πλέκονται μεταξύ τους για να δώσουν πνοή στον ίδιο μύθο.

Η εικονογραφημένη νουβέλα «Ο Βουνός» είναι το αποτέλεσμα της κοινής προσπάθειας ενός συγγραφέα, ενός εικονογράφου, μιας επιμελήτριας (Alex Zdravkowitz) και ενός γραφίστα (Τάκης Θέλω Να Μείνω Ανώνυμος) να παραχθεί ένα βιβλίο του οποίου οι δημιουργοί και οι συντελεστές θα καταλήξουν με δημοκρατικές διαδικασίες και αλληλοσεβασμό σε ένα ολοκληρωμένο αρχείο προς έκδοση.