Οι άνθρωποι δε φεύγουν. Όσο τους θυμόμαστε, δε φεύγουν. Ίσως σ ‘εσάς δε φαίνονται, όμως Εμείς τους βλέπουμε, όταν ο ήλιος, μετά τη βροχή, στολίζει τον ουρανό με το αγαπημένο τους χρώμα. Εμείς ακούμε τη φωνή τους, όταν ο άνεμος ψιθυρίζει μέσα από τα φύλλα, την αγαπημένη τους μελωδία. Εμείς νιώθουμε το άγγιγμα τους, σαν ένα χάδι στην ψυχή μας, που διώχνει μακριά τον φόβο και τη στεναχώρια. Εμείς ξέρουμε, ξέρουμε πως για εμάς καμαρώνουν όταν αναγνωρίζουμε το χειροκρότημα στον χτύπο της καρδιάς μας. Εμείς, που τόσο πολύ τους αγαπάμε. Εμείς που ποτέ δε ξεχνάμε.
Και θέλουμε να το φωνάξουμε, να τ’ ακούσει ο κόσμος όλος. Να το πούμε με λόγια απλά, μα τόσο αληθινά, τόσο σπουδαία˙ τα δικά μας λόγια, μοναδικά και ιερά.
Να το ζωγραφίσουμε για να δώσουμε στο συναίσθημα μορφή και στην ανάμνησή μια στέγη.
Ένα βιβλίο, ένα δώρο, μια ευχή, από Εμάς, την οικογένεια σου, στον καλύτερο μπαμπά του κόσμου.
