Αν όντως το Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας (1895-96) γράφτηκε και παραστάθηκε λίγο μετά το Ρωμαίος και Ιουλιέτα (1691-95) θα μπορούσε κάλλιστα να είναι κάποιο είδος “εκδίκησης” για την αφόρητη ανοησία (το λιγότερο) των οργανωμένων, “πολιτισμένων”, υποκειμένων στον Νόμο σχέσεων, που αναπτύσσουν οι άνθρωποι στις πόλεις.
