Η φαντασία μας είχε ταξιδέψει παντού, σ’ όλα αυτά τα μέρη που ακούγαμε, τώρα όμως είχε έρθει η ώρα να ταξιδέψει και το σώμα μας, να νιώσουμε το άρωμα που αναδίδει το κάθε μέρος, να αγγίξουμε τη γη που η θεά Δήμητρα την πρόσεχε για να πάρουμε εμείς οι άνθρωποι την τροφή μας.
Μα πάνω απ’ όλα, να ικανοποιήσουμε την ψυχή μας, που ένιωθε εγκλωβισμένη μέσα στην πόλη. Θέλαμε να γνωρίσουμε τον κόσμο και να μας πούνε «Χαίρε, Κλεοσθένη! Χαίρε, Φτεράνεμε». Θέλαμε να δούμε αυτό που μας έλεγε ο δάσκαλός μας: «Έξω υπάρχει ένας υπέροχος κόσμος, αλλά και επικίνδυνος». Όμως τίποτα δεν μας φόβιζε.

Κλεοσθένης μ᾽ ἀνέθηκεν ὁ Πόντιος ἐξ Ἐπιδάμνου,
νἰκήσας ἵπποις καλὸν ἀγῶνα Διὸς
Ἑλλάδος περιηγήσεις, Παυσανίας, σελ. 6.10.6.