Θυμάμαι πάντα τον τρόπο με τον οποίο στεκόταν δίπλα στο μπαρ του caffe Centrale στο Santarcangelo, αφοσιωμένος στο φλιτζάνι του καφέ. Μικρές γουλιές, με μια αιωνιότητα απόσταση η μία από την άλλη. "Εσείς πίνετε τον καφέ", μου λέει ο Θόδωρος για να δικαιολογήσει το μακρύ τελετουργικό, "εγώ τον απολαμβάνω". Εγώ, όμως, αισθάνομαι ότι εκείνος ταξιδεύει στα μονοπάτια των σκέψεών του. Ξαναβλέπω τα μάτια του ανοιχτά, ακουμπισμένα στο χείλος του φλιτζανιού, γεμάτα από ένα εσωτερικό φως. Ακόμα και το τσιγάρο, που ρουφάει αργά, μετατρέπεται σ` ένα μακρύ καλάμι στάχτης, κάτω από το οποίο κρατάει την παλάμη του χεριού του για να εμποδίσει μια καταστροφική του πτώση στο πάτωμα. Για κείνον η κατάληξη της στάχτης είναι στο τασάκι ή σ` ένα ποτήρι ή σ` ένα άδειο πακέτο τσιγάρων. Δε θα ήθελε ποτέ να της δώσει διαφορετικό προορισμό από τον δικό της. Μέσα και κατά τη διάρκεια αυτών των αργών χρόνων, τα ερεθίσματα για τις ιστορίες μας έρχονται γρήγορα και πεισματικά, περιπλεγμένα, μέχρι που γίνονται λαβύρινθοι πολύπλοκοι όπου καρφώνουμε τα μάτια για να βρούμε τον πολύτιμο μίτο πάνω στον οποίο θα αναπτυχθεί η ιστορία, φορτισμένη με μια "μεγαλειώδη καρποφορία".
Ένας Ιάπωνας μοναχός έγραφε γύρω στα 1.000 μ.Χ.: "Πρέπει να κάνουμε κάτι περισσότερο από την τετριμμένη τελειότητα". Πιθανότατα κάποιο ελάττωμα προκαλεί τη δημιουργία μιας ιστορίας. Με τον ίδιο τρόπο που καταλαβαίνει ότι η ομορφιά μιας γυναίκας μεγαλώνει όταν ανακαλύψει ότι είναι ελαφρά αλλήθωρη. Πάντα στις συναντήσεις μας ψάχνουμε την πηγή μια ιστορίας χρήσιμης και θαυμαστής. Αλλά τι είδους πηγή;
[...] Πιθανότατα ο Θόδωρος να είναι ένα υγρό λιβάδι που κάθε τόσο "δακρύζει", έτσι που να σχηματίζει συχνά αυτό το ποτάμι από εικόνες μπροστά στα μάτια αυτής και άλλων κοιλάδων του πλανήτη. (Tonino Guerra, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)