Πριν από αμέτρητα χρόνια, οι άνθρωποι άρχισαν να παρατηρούν με ενδιαφέρον, κάθε τι που υπήρχε γύρω τους: Τα βουνά, τους κάμπους, τα ποτάμια. Ύστερα, τα λογής-λογής άγρια ζώα.
Πιο πολύ όμως, και περισσότερο προσεχτικά, παρατηρούσαν και προσπαθούσαν να περιγράψουν και να καταλάβουν τον εαυτό τους: Τον Άνθρωπο.
Έτσι κατέληξαν στην πρώτη διαπίστωση: «Δεν ήταν ίδιοι με τα άλλα στοιχεία της Φύσης, μέσα στην οποία ζούσαν». Ιδιαίτερα με τα άψυχα:
Το χώμα, τα φυτά, τα δέντρα, το νερό, την πέτρα…
Ένιωθαν όμως, πως είχαν μια συγγένεια με κάποια δημιουργήματα, όπως τα διάφορα ζώα…
Δεν άργησαν, βέβαια, να αντιληφθούν ότι, παρά τις κάποιες ομοιότητες, είχαν μια μεγάλη διαφορά και με αυτά: Ήταν η Σκέψη και η Φωνή του ανθρώπου. Η Γλώσσα του, με τα νοήματά της…
Για να μπορέσουν όμως να χρησιμοποιήσουν αυτά τα ιδιαίτερα και σπουδαία χαρίσματα με επιτυχία, χρειάστηκε να βάλουν τάξη στις σκέψεις, στα λόγια τους, στις φωνές τους.
Να μην είναι σαν τις φωνές των άλλων ζώων και των πουλιών, που μπορεί μερικές φορές να ήταν μελωδικές, αλλά παρέμεναν πάντα ακατανόητες.
