« Μια κοφτερή ματιά που εξερευνά τις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ψυχής. Με σιγουριά, συμπάθεια και απέραντη χάρη, οι λέξεις και οι χαρακτήρες της μας υπενθυμίζουν ότι πράγματι στη ζωή όλα γίνονται ». –San Francisco Chronicle
Περιγραφή
Οι αναγνώστες που αγάπησαν το βιβλίο Το όνομά μου είναι Λούσυ Μπάρτον θα απολαύσουν ένα μεγάλο δώρο. Η Στράουτ χειρίζεται αριστοτεχνικά τους αφηγηματικούς κύκλους. Βήμα προς βήμα, φιλοτεχνεί την εικόνα της «μικρής» Αμερικής, αποκαλύπτει την καρδιά και την ψυχή της, παραχωρώντας σε καθέναν από τους χαρακτήρες της κεντρική θέση κάτω από τον προβολέα της συμπόνιας της.
– NPR
Η ΜΙΚΡΗ ΚΩΜΟΠΟΛΗ ΑΜΓΚΑΣ του Ιλλινόι είναι σε αναβρασμό. Η Λούσυ Μπάρτον, η ντόπια κοπέλα που έγινε επιτυχημένη συγγραφέας αφού έφυγε, εδώ και πολλά χρόνια, για να ζήσει στη Νέα Υόρκη, έχει μόλις δημοσιεύσει ένα βιβλίο: την ιστορία της σκληρής και μοναχικής παιδικής ηλικίας της που ξυπνά μνήμες, εγείρει ερωτηματικά και οδηγεί σε αποκαλύψεις τους κατοίκους του Άμγκας. Στο Όλα γίνονται η Ελίζαμπεθ Στράουτ επανασυνδέεται με τους μοναδικούς και συγκινητικούς χαρακτήρες του προηγούμενου μυθιστορήματός της Το όνομά μου είναι Λούσυ Μπάρτον. Η Λούσυ παραμένει το συνδετικό νήμα της αφήγησης, καθώς έπειτα από δεκαεπτά χρόνια απουσίας επιστρέφει απρόοπτα στη γενέτειρά της. Αυτή τη φορά όμως είναι οι άνθρωποι του Άμγκας που έρχονται στο προσκήνιο με τις ιστορίες τους που διαπλέκονται, που πιάνονται σε μια στιγμή καθοριστική και διαμορφώνονται από όσα δεν είχαν πει ποτέ, από τα μυστικά που τους συνθλίβουν εδώ και χρόνια και καταλήγουν ξανά και ξανά να έρχονται στην επιφάνεια. HΕλίζαμπεθ Στράουτ, μια από τις κορυφαίες σύγχρονες Αμερικανίδες συγγραφείς, μας προσφέρει ένα νέο βιβλίο που κόβει την ανάσα με την τρυφερότητα και τη λεπτότητά του, για την αγάπη, το κουράγιο και όσα, βαθιά μέσα μας, μας ενώνουν.
« Η Ελίζαμπεθ Στράουτ φαίνεται να ακολουθεί το όνειρο του Φλωμπέρ :
Γράφει για το τίποτα, ή μάλλον γράφει για εκείνο το τίποτα που μας διαφεύγει.
Προσέχει κινήσεις που δεν τις κάναμε, λέξεις που δεν είπαμε ·
λέξεις που δεν κατάφεραν να ειπωθούν τότε που έπρεπε,
που δεν ήξεραν πώς να ειπωθούν ή πώς θα έπρεπε να ειπωθούν διαφορετικά
από εκείνους και εκείνες που ζωντανεύουν αυτή την αφήγηση ».
– LOLA LAFON, Le Monde
« Αναμενόμενα σπουδαίο, αφού το έχει γράψει η Ελίζαμπεθ Στράουτ,
και μεγαλοφυώς απροσδόκητο – ακριβώς επειδή το έχει γράψει η Ελίζαμπεθ Στράουτ ».
–RODDY DOYLE, Guardian
« Όταν η Ελίζαμπεθ Στράουτ είναι σε φόρμα, μπορεί να της παραβγεί κανείς ;
Αυτό το γενναιόδωρο, ωμό βιβλίο μιλά για καθημερινές ζωές,
κι η Στράουτ τρυπώνει τόσο βαθιά μέσα στους χαρακτήρες της
που νιώθεις πως ζεις κι εσύ εκεί μαζί τους.
Είναι ένα βιβλίο άξιο του τίτλου του.
Μάλλον αδύνατο να το διαβάσει κανείς χωρίς δάκρυα ή βαθιά συγκίνηση ».
–USA Today
« Απαράμιλλη αφηγήτρια. Η Στράουτ ξέρει να σε βάζει με τη γραφή της μέσα στον κόσμο της,
να νιώθεις ότι είσαι εκεί μαζί της, σ’ εκείνο το σπίτι, σ’ εκείνη τη ζωή...
Αυτή είναι η μεγαλοφυΐα της ».
–The Times
« Σ’ αυτό το σοφό και γεμάτο βιβλίο, ο πόνος και το κλείσιμο των πληγών
συνυπάρχουν σε αέναη αλληλεξάρτηση, σαν δυό αδέλφια που τσακώνονται διαρκώς ».
