Νύφη σαν κι αυτήν δεν είχε ξαναδεί κανείς τους στο χωριό. Η λυγερή κορμοστασιά της κοπέλας λικνίστηκε καθώς βημάτιζε αργά-αργά πάνω στο λιθόστρωτο και τα χρυσοκέντητα ρούχα της ακολουθούσαν κυματιστά τις κινήσεις της, ενώ τα πολύτιμα κοσμήματα με τα αμέτρητα φλουριά ηχούσαν ρυθμικά σε κάθε βήμα. Όλοι τα ’χαν χάσει απ’ τον θαυμασμό. Απ’ όλους πιο πολύ τα ’χε χάσει ο Γιάννης, που ξαφνικά είδε το λαμπρό σύμπλεγμα να κατευθύνεται προς το μέρος του.
Πριν προφθάσει να συνέλθει, ο πεθερός του άπλωσε το χέρι να τον χαιρετίσει. Την άλλη στιγμή έφερε με το άλλο του χέρι το χέρι της Μαρίας και το ένωσε με το δικό του. Τα δυο παιδιά, στο κέντρο του ενδιαφέροντος, κατακόκκινα απ’ την ντροπή, δεν τολμούσαν να σηκώσουν τα μάτια.