Ερμού και Ευαγγελιστρίας γωνία,

πιο κέντρο δεν γίνεται!

Από το σπίτι-ορμητήριο της οδού Ερμού για ατέλειωτες περιπλανήσεις και εντυπώσεις από την καθημερινότητα.

Οκτώβριος 1948, και στην κατάφωτη σάλα φίλοι και συγγενείς, μια μέρα ονομαστικής γιορτής συγκεντρώνονται για να χορέψουν και να γλεντήσουν, αλλά και να ξεχάσουν τις δύσκολες και στενάχωρες μέρες που πέρασαν στην Κατοχή και τον Εμφύλιο.

Στο Ζάππειο, καλοκαιρινά βραδάκια του ’50, με ένα καινούργιο ξεχωριστό πατίνι για ατέλειωτες βόλτες ανάμεσα στους αμέριμνους περιπατητές. Με ένα πατίνι, που καταστράφηκε και μετά με ένα άλλο που φτιάχτηκε από τους μικρούς μαστόρους, με λίγα ξύλα και παλιά ρουλεμάν.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς 1953, αφιερωμένη στα κάλαντα, που με τον φίλο μου θα πούμε σε γνωστούς και συγγενείς, σε μια γιορτινή περιπλάνηση, συγκινησιακά φορτισμένη με αξέχαστες εικόνες στους γύρω δρόμους.

Ερμού και Ευαγγελιστρίας γωνία, εκεί απ’ όπου όλα ξεκινούσαν και τελείωναν. Οι έντονες και ανεξίτηλες παιδικές αναμνήσεις αποτέλεσαν την αφορμή για τα τρία μικρά διηγήματα αυτού του βιβλίου, που φέρνει στην μνήμη των παλαιοτέρων ξεθωριασμένες εικόνες και στους νεότερους άγνωστες σελίδες μιας άλλης εποχής. Με ένα χορό, ένα πατίνι και κάποια κάλαντα…