Ξεχάσαμε τους εφιάλτες τα ουρλιαχτά το τρίξιμο της πόρτας
το ύψος εκείνου με τα μεγάλα παπούτσια
κάθε μέρα πληρώνουμε το χαλασμένο όνειρο
γίναμε προειδοποιητικά πουλιά στους τοίχους
ενωμένα από φόβο
με τα φτερά μας κολλημένα
όλο σκεφτόμαστε τον πατέρα
και εκείνο το καράβι που μας λέγανε μικροί
ότι δεν σταματάει με κανέναν καιρό.
