. . .Επιπρόσθετα, το αλβανικό κράτος αναγνωρίστηκε, τον Μάιο του 1913 στο Λονδίνο, από τις Μεγάλες Δυνάμεις και τέθηκε υπό την προστασία και τη στενή εποπτεία τους. Με το ειδικό Πρωτόκολλο του Ιουλίου 1913 η Αλβανία ανακηρύχθηκε κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος. Η έκτασή του ήταν 28.000 τ. χλμ και ο πληθυσμός του περίπου 800.000 κάτοικοι σε σύνολο 1,5 εκ. Αλβανών στην ευρύτερη περιοχή, σύμφωνα με οθωμανική απογραφή. Για την ίδρυση του αλβανικού κράτους, ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος, Γεώργιος Στρέιτ, είχε αναφέρει σε αγόρευση του στη Βουλή, ότι ". . .το γεγονός της δημιουργίας της Αλβανίας, επαναλαμβάνω, δεν αντίκειται εις τα ελληνικά συμφέροντα. Τουναντίον προάγει μάλλον η ύπαρξις αυτής νομίζω τα συμφέροντα της Ελλάδος διότι η Ελλάς πλείστα έχει μετά του κράτους τούτου κοινά συμφέροντα. . .". Τα βόρεια σύνορα της Αλβανίας καθορίστηκαν τον Αύγουστο του ίδιου έτους. Αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση των αλβανικών συνόρων είχε παίξει η επιμονή της Αυστρίας να μη δινόταν στη Σερβία διέξοδος στην Αδριατική. Ως αντάλλαγμα, υπό την πίεση της Ρωσίας, είχε δοθεί στη Σερβία το Κοσσυφοπέδιο, παρά το ότι υπερτερούσε σε αυτό ο αλβανικός πληθυσμός. Τη συνέπεια αυτής της γεωπολιτικής αντιπαλότητας την υπέστη η Ελλάς δεδομένου ότι παραχωρήθηκε στην Αλβανία ως αντιστάθμισμα η βόρειος Ήπειρος, στην οποία υπερτερούσε ο ελληνικός πληθυσμός, με το σκεπτικό ότι χωρίς και αυτήν δεν θα ήταν βιώσιμο κράτος. . . (Από την έκδοση)