ΜE ΕΙΧΑΝ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΕΞΥΠΝΟ και προικισμένο από μικρόν. Μια ιδιοφυία. Οι γονείς μου περίμεναν πολλά από μένα και δεν συμβιβάζονταν να με δουν με κάτι λιγότερο από αστροφυσικό ή πυρηνικό φυσικό. Κι εγώ, νεαρό παιδί τότε, ένιωθα τις προσδοκίες τους να με πιάνουν από τον λαιμό και να με πνίγουν.

Και πώς μπορούσα να αντιταχτώ στις επιθυμίες τους;

Μέχρι που σε μια τυχαία στιγμή, γλίστρησα σε μια ρωγμή του χρόνου και βρέθηκα στον 12ο αιώνα, στον Μεσαίωνα. Πάτησα στα παχιά χαλιά των παλατιών των χαλίφηδων στην πλούσια Ανδαλουσία, στη Σεβίλλη και στην Κόρδοβα. Συναναστράφηκα με πρίγκηπες, σοφούς και επιστήμονες και γνώρισα τον έρωτα στα μάτια μιας Βερβεροπούλας.

Αναζητούσα διαρκώς τον άνθρωπο που θα μου έδινε τη λύση στο πρόβλημά μου. Και τελικά τον βρήκα. Δεν ήταν κάποιος Βησιγότθος βασιλιάς, ούτε ένας Άραβας χαλίφης ή ένας Εβραίος χρηματιστής, ούτε καν ένας Σπανιόλος ιδάλγο.

Ήταν κάποιος από τα Στάγιρα της Χαλκιδικής.

Ένας Έλληνας.

Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ