Ένιωσα να με γαργαλά στη μύτη η μεθυστική μυρωδιά ενός κατακόκκινου τριαντάφυλλου με βελούδινη υφή κι ένα χέρι ζεστό όλο τρυφερότητα να γλιστρά στα μαλλιά μου. Στεκόμουν στον σταθμό των λεωφορείων και περίμενα να πάρω τον δρόμο της επιστροφής. Μια αθώα, ανυποψίαστη αγκαλιά, ένα φιλί σε τρεμουλιασμένα χείλη και μια υπόσχεση που δεν κράτησε στον χρόνο. Ανυπόμονη, πεισματάρα, περίμενα πως αυτό το όμορφο έπαθλο που κρατούσα στα χέρια θα το φυλάκιζα για πάντα στην αγκαλιά μου, στη ζωή μου. Τι εγωισμός, πόση αφέλεια… 

Αυτά έγραφε τότε στο ημερολόγιό της η Αλίσα, όταν με πενήντα ευρώ στην τσέπη –ίσα ίσα τα εισιτήρια– είχε ταξιδέψει για να τον συναντήσει. Σπούδαζε ψυχολογία στην Αθήνα κι εκείνος φιλολογία στα Γιάννενα. Αχ, αυτά τα νιάτα… Ορμητικά, με χαμόγελο, με δύναμη, όλα τα μπορούν! Με το όνειρο όλα τα σχηματίζουν στο μυαλό τους, όλα τα πραγματοποιούν στη φαντασία τους!