Αυτές οι σχηματικές θέσεις για την μετάφραση του αρχαίου δράματος κατατίθενται εδώ μετά από την προσωπική επισήμανση μιας εξαίρετης πανεπιστημιακού πως «πρέπει να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τη λογική με την οποία γίνεται μια μετάφραση και μετά να την καταδικάζουμε». Ελπίζω πως με αυτόν τον τρόπο ίσως αποφύγω κάθε μελλοντική ακούσια εμπλοκή μου σε δυσάρεστες καταστάσεις, τροφοδοτούμενες από την χυδαιότητα υπερσυντηρητικών «φρουρών» της τριτοκοσμικής ταυτότητάς μας. Ελπίζω να μην χρειαστεί ν’ ασχοληθώ με την υπεράσπιση του αυτονόητου δικαιώματός μου να πειραματίζομαι ως ποιητής, έστω κι αν συχνά σπάζω τα εργαστηριακά σκεύη, στην προσπάθειά μου να διερευνήσω τις εκφραστικές δυνατότητες της ελληνικής γλώσσας. Καλού-κακού, ωστόσο, επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω προκαταβολικά τα λόγια του Λούθηρου: «Αν έπρεπε να εξηγήσω όλες τις σκέψεις που βρίσκονται πίσω από τις μεταφραστικές δραστηριότητές μου, θα χρειαζόμουν έναν ολόκληρο χρόνο -τουλάχιστον. Έχω μάθει από την εμπειρία ποια είναι η τέχνη και το καθήκον της μετάφρασης και ως εκ τούτου δεν θα ανεχθώ κανένα παπικό μουλάρι που ενεργεί ως δικαστής. Αν σε κάποιον δεν αρέσουν οι μεταφράσεις μου, μπορεί να τις αγνοήσει. Μπορεί να κάνει μόνος του μια μετάφραση της αρεσκείας του».