Τα Pixels είναι το ενδέκατο ποιητικό βιβλίο του Δημήτρη Κοσμόπουλου. Pixels στη γλώσσα των ηλεκτρονικών υπολογιστών είναι τα εικονοστοιχεία, οι ψηφιακοί κόκκοι που αποτελούν την ηλεκτρονική εικόνα η οποία έχει πια υποκατασταθεί στην θέση της αληθινής ζωής. Μέσα στα 35 μέρη της ενιαίας ποιητικής σύνθεσης, επιχειρείται η ποιητική καταγραφή της εμπειρίας από τον εγκλεισμό και τις επιπτώσεις της καραντίνας. Στην απροσδόκητη κοινωνική συνθήκη, η πανδημία φέρνει στο προσκήνιο τα όρια του τεχνολογικού πολιτισμού. Αναταράσσει τα βαλτώδη ύδατα της εικονικής μας αυτάρκειας. Το φάσμα του θανάτου εξορισμένο από την ψευδή παροντική μας συνείδηση, προβαίνει ως ψηλαφητή πλέον απειλή. Πώς το διαχειρίζεται ο σύγχρονος άνθρωπος; Υπάρχουν πηγές νοήματος για να καταρδεύσουν την πολυπληθή μας τηλεοπτική ερημιά;

Η δοκιμασία προκαλεί σε περίσκεψη. Συνομιλώντας με την έμμετρη ποιητική παράδοση και τις εκφραστικές κατακτήσεις του μοντερνισμού σε δημιουργική σύγκραση, ο Δημήτρης Κοσμόπουλος με κατακτημένο πλέον και ώριμο ποιητικό ιδίωμα, μέλπει και τραγουδά για την ανάγκη μεταμορφωτικών απαντήσεων. 

XVIII

Drive-in

Χτίσανε τον ορίζοντα με σιδερένιο τείχος
απ’ άκρη σ’ άκρη,
πάνω του θα προβάλλονται με digital ήχο
σε ύψη, σε μάκρη
της ημέρας το χάραμα, της δροσιάς η εσπέρα
κι η γιγαντοοθόνη
θα παίζει σε φιλμ την ζωή, φιλεύσπλαχνο τέρας
θα μας μερώνει.

Στην οθόνη τα δέντρα, ζώα, άστρα, τα πουλιά
στ’ αυτοκίνητο μέσα
θα φορούμε υψηλής ευκρινείας γυαλιά
κι ε! για-μόλα, ε! για-λέσα
σαν η εικόνα της θάλασσας απλώνει μπρός μου
θα ’μαι ο κτήτωρ του κόσμου.

Με χειρόκτια μιας χρήσεως θα σου αγγίζω το χέρι
μια στιγμή, για λιγάκι.
Θα ’χω φέρει – για τις διαφημίσεις – μια φιάλη αγέρι
κι ένα κρύο νεράκι.
Προς Θεού! Σημασία μην δώσεις στην στάχτη, στο αίμα,
ο ουρανός που θα βρέχει
πλαστική προσωπίδα θα φαιδρύνει το πνεύμα
και η ψυχή μας – θα λέμε – αντέχει.