Τον κύνα Διογένη, νεκυοστόλε, δέξο με,
πορθμεύ γυμνώσαντα βίου παντός επισκύνιον.
Περαματάρη των νεκρών, πάρε κι εμένα, το σκύλο Διογένη, που τη ζωή ξεγύμνωσε από την προσποίηση και την αλαζονεία.
(Παλατινή Ανθολογία, VII 63)
Το ακραίο μονοπάτι που ακολούθησε ο Διογένης, ο ασκητικός, αντισυμβατικός τρόπος ζωής τού Κράτη και της Ιππαρχίας, τα ερωτικά επιγράμματα του Μελέαγρου, οι χωλίαμβοι του Ιππώνακτος (του ποιητή του 6ου π.Χ. αιώνα και προάγγελου του κυνισμού), η δηκτική σάτιρα του Μένιππου, η σοφία και ο εκλεκτικισμός του Δημώνακτος… στοιχειοθετούν τις ψηφίδες του πολύπτυχου προσώπου του κυνισμού στην αρχαιότητα. Έχουμε την διάθεση να φωτίσουμε, να ανασύρουμε τις πτυχές του; Μας ενδιαφέρει να διακρίνουμε τη διολίσθηση, την… αντιστροφή από την αρχαιοελληνική κυνική φιλοσοφία στην ωμότητα του σύγχρονου «κυνισμού»; Μας ενδιαφέρει να κατανοήσουμε το φαινόμενο του «κυνισμού», που στοιχειώνει την καθημερινότητα του ανθρώπου, στην εποχή μας;