Μάθαμε για τον έρωτα απ’ τις αφίσες. Στα μισάνοιχτα χείλη που υπόσχονταν τη ζωική λούφα κολλήσαμε τα χείλη μας. Κι ήταν η γεύση του glossy paper στυφή. Και φτύσαμε. Όχι, δεν ήταν απλοποίηση. Ήταν παραποίηση.

Μάθαμε για την κατάσταση των πραγμάτων απ’ τις αφίσες. Στις σκαληνές παρασχίδες, που έλειπαν, στριμώξαμε τη λαίμαργη υποκειμενικότητά μας.

Ο επόμενος περαστικός μας ξέσχισε. Όχι, δεν ήταν απλοποίηση.  Ήταν ποίηση.

Μάθαμε για την ηθική της εγγύτητας απ’ τις αφίσες. Μεγεθυμένες οι λαχτάρες μας αναβοσβήνανε καθώς περνούσαμε με το λεωφορείο. Αυτοσυγκεντρωθήκαμε να μην ξεχάσουμε αυτό που μας είχε ήδη ξεχασμένους. Όχι, δεν ήταν απλοποίηση. Ήταν κακοποίηση.

Όμως, οι αφίσες δεν μας έλεγαν ψέματα. Το καταλάβαμε καθώς μεγαλώναμε. Όχι, η καθεμιά ξεχωριστά, αλλά όλες οι αφίσες μαζί, κολλημένες η μία επάνω στην άλλη: έλεγαν αλήθεια. Έλεγαν: «Είμαι αυτό. Είμαι ένα τίποτα. Ικανό για όλα».

Έλεγαν. «Και πάμε πάλι απ’ την αρχή. Και πάμε πάλι απ’ την αρχή». «Ζωή σκληρή. Εκατομμύρια οι δρόμοι». Έλεγαν. «Μηδέν χρόνος εγγύησης». «Ξύπνα μαλάκα. Μπροστά!». Έλεγαν. «Παραδίνομαι στην πτώση». «Οι θησαυροί μένουνε μόνιμα κλειστοί, χωρίς κανείς ποτέ κρυφά να τους ανοίξει».

Γιατί όλες οι αφίσες μαζί, κολλημένες η μία επάνω στην άλλη, ήταν τα σώματά μας. Κολλημένα με το αίμα μας,  με το σάλιο μας,  με το σπέρμα μας,  με το

δάκρυ μας. Για μια στιγμή. Ύστερα ζαρωμένα, πετσικαρισμένα, ξεβαμμένα, κουρελιασμένα. Λέξεις που εμβολίσανε άλλες λέξεις, λαβύρινθοι από χειρονομίες, μορφασμοί λιγούρας και κορεσμού, βλέμματα, πείσματα, όνειρα, λιποθυμίες.

Όχι, δεν ήταν απλοποίηση.  Ήταν ποίηση.

Φώτης Βλαστός