«Τη φτεχού το καμίσ’»

Έτσι αποκαλούσε τον ήλιο ο παππούς της συγγραφέως, κάθε φορά που ένιωθε επάνω του τις ευεργετικές του ακτίνες. Ο φτωχός που δεν έχει χρήματα, έχει τον ήλιο για πανωφόρι. Το έργο μας μεταφέρει στην δεκαετία του 1950-60. Χρόνια δύσκολα και με τις πληγές από την προσφυγιά του 1922 ακόμα ανοιχτές. Η Αρχόντισσα ζει κατάκοιτη στο καμαράκι της. Δεν έχει κανέναν εξ αίματος συγγενή και την φροντίζουν οι συμπονετικοί συγχωριανοί της. Λόγω της μοναξιάς που νοιώθει προφασίζεται διάφορα για να κρατήσει κοντά της του επισκέπτες της, ενώ καλεί τα παιδιά που παίζουν έξω από την πόρτα της με το χαρακτηριστικό κάλεσμα: «Πάρθενας κορτσόπο», Κέρεκης αγουρόπον», κ.τ.λ. Οι μοναχικές της ώρες περνάνε με τα οράματά της από την πατρίδα που ζωντανεύουν μπρος της. Όπως και στο προηγούμενο έργο, μέσα από ρεαλιστικούς διαλόγους μεταφερόμαστε στο κλίμα της εποχής και της κατάστασης που επικρατούσε τότε. Οι ανθρώπινοι χαρακτήρες είναι άνθρωποι της εποχής εκείνης.

«Το ξεφτιλέρ’» 

1924. Ο Γιάννες, ο Παναής και ο Χαρίλαος, λαθρεπιβάτες και οι τρεις από τον Πόντο, συναντιούνται στο αμπάρι ενός γαλλικού πλοίου, όπου τρύπωσαν και κρύβονται, στην προσπάθειά τους να μεταβούν στην Ελλάδα. Τρεις άνθρωποι διαφορετικοί με κοινό στόχο την ελευθερία, βιώνουν καταστάσεις τραγικές, όσο και κωμικές, ενόσω προσπαθούν να κρυφτούν ο ένας από τον άλλο, μη γνωρίζοντας πως όλοι είναι λαθρεπιβάτες. Εκεί θα γνωρίσουν την Ελληνογαλλίδα Μαρί Κλερ και μαζί θα διαπιστώσουν πως το ο στόχος τους είναι κοινός.

Μέσα από ρεαλιστικούς διαλόγους μεταφερόμαστε στο κλίμα της εποχής και της κατάστασης που επικρατούσε τότε. Οι ανθρώπινοι χαρακτήρες είναι άνθρωποι της εποχής εκείνης.